یکسال است که....

امروز یاد وبلاگ سلوک گمنامی افتادم. صفحه را که باز کردم دیدم یکسالی هست که خاک می خورد....

دلم تنگ نشد برای آن موقع ها که شور و حالی داشت و همراهانی ...دلم را حسرت پر کرد ! که حتما فراموشش کرده اند و شاید از غیر فعال بودنش عصبانی هستند..

دغدغه های زندگی به کنار... تمام سرشلوغی ها و فصل های جدید زندگی به کنار...  بهانه ها به کنار... رفتن آنهایی که خیمه سلوک گمنامی را در زمین واقعی و فضای مجازی می شناختند  به کنار...آمدن جدیدی ها و ندانستن داستان شهدای گمنام دانشگاه به کنار...

من که هستم منو  تمام خاطراتم.... وشما که هستید!

این همه تکلیف و این همه غفلت...!

یاریم کنند می نویسم...خلاق تر و پویاتر ان شاء الله.